Rozgromienie grupy „8 grudnia” jest bardzo podobne do innych przypadków represji, które pojawiły się w ramach „wojny z terrorem” i jej narracji na całym świecie.
Niezależnie od tego, czy spojrzymy na operacje Pandora (Hiszpania), Backfire (USA), Sieci (Rosja), Fénix (Czechy) czy Tarnac (Francja), możemy znaleźć podobieństwa.
Sposób, w jaki zazwyczaj dochodzi do rozprawy z „przestępcami”, jest spektakularny: przyjeżdżają nieoznakowane furgonetki i oddziały policji szturmują mieszkania różnych osób. Kominiarki, broń automatyczna i tarcze kuloodporne są często widoczne na miejscu zdarzenia, aby nadać akcji bardzo poważny wygląd i przedstawić aresztowanych jako bardzo niebezpiecznych osobników.
Czasami w takich przypadkach dochodzi do prowokacji — infiltracji przez agentów policyjnych, którzy wabią podejrzanych o popełnienie przestępstwa. Następnie operacja zyskuje rozgłos w mediach — policja twierdzi, że udało się zneutralizować komórkę lub siatkę terrorystyczną, demonizuje aresztowanych, przedstawia ich w określony sposób.
Potem sprawa ciągnie się przez kilka lat z niewielkimi lub nieistotnymi dowodami w stosunku do przedmiotu i skali pierwotnego oskarżenia. Towarzysze spędzają od kilku miesięcy do ponad roku w areszcie, często w bardzo surowych warunkach.
Kiedy sprawa trafia do sądu, proces ujawnia brak dowodów, dziury w narracji śledztwa i ogólnie słabą i nieprzekonującą sprawę. Wszystko się wówczas rozpada, ludzie zostają uznani za niewinnych lub otrzymują wyrok w zawieszeniu, lub podobną niewielką karę — jeśli porównać ją z tym, jakie wrażenie sprawiały na początku straszne oskarżenia o terroryzm.
Władze na całym Świecie pracują nad strategiami zwalczania różnych radykalnych ruchów
Odbudowują własną legitymację i stają się bardziej skuteczne w represjonowaniu tych elementów społeczeństwa, które stanowią zagrożenie dla status quo, tych oferujących alternatywy, praktykujących opór i rewolucyjne organizowanie się.
Jeśli chcemy być silni jako ruch, musimy pracować nad tym, jak bronić się przed represjami — neutralizować ich skuteczność bez obezwładniania nas samych, a także nad tym, jak wspierać towarzyszy, którzy znajdują się na jednym z wielu frontów naszej walki, przetrzymywani w więzieniach.
Solidarność oznacza budowanie ruchu, nie tylko działanie w reakcji na posunięcia państwa. Kiedy nasi towarzysze są przetrzymywani w więzieniach lub spotykają się z innymi rodzajami represji, musimy skupić wszystkie emocje, jakie to w nas wywołuje, w tym wściekłość — i użyć ich w strategicznym długoterminowym organizowaniu z taką samą powagą i determinacją, jaką odczuwamy od początku.
Możemy uczyć się na podobnych wzorcach represji na całym świecie. Jeśli jesteście zainteresowani, przeczytajcie artykuł Taking a Global View at Repression oraz broszurę Repression Patterns in Europe.
https://solidaritytodecember8.wordpress.com/category/polski/
Oryginał