Niestrudzona członkini Anarchistycznego Czarnego Krzyża, urodzona 1876 roku w Jekaterynosławie, dzisiejsze Dnipro, Ukraina. Zamordowana w 1938 roku przez Czeka.
W 1901 zbiegła do Genewy przed carskimi represjami. Trzy lata później w 1904 roku powróciła do Odessy, aby w raz z siostrą Kahyłą i jej mężem Kopłem dołączyć do Unii Nieprzejednanych, grupy anarcho-komunistów. Odwiedzając Białystok pomogła zorganizować grupę Czarnoznamieńców.
W roku 1905 jej ugrupowanie przeprowadziło atak na kawiarnię Libman, jeden z najbardziej znaczących, nieumotywowanych aktów terroru tamtych czasów za co została skazana na dożywocie. Rok później zbiegła do Szwajcarii, tam założyła grupę Buntar.
Anarchiści w Odessie nie przestawali agitować. Pomogli ustanowić ponad 50 organizacji chłopskich i zrzeszyć w związkach pracowniczych. Gdy firma transportowa próbowała złamać strajk wspomagając się ultra-nacjonalistycznymi monarchistami Czarnej Sotni o tendencjach pogromowych, anarchiści wysadzili lokomotywę parową.
Olga powróciła do Odessy w 1907 roku. Aresztowana rok później w Jekaterynosławie trzymając w torbie 21 bomb przed więzieniem Łukianowskaja. Planowała wysadzić całe skrzydło więzienia, aby pomóc w planowanej ucieczce.
Skazano ją za to na ciężkie pracę w carskim więzieniu gdzie spędziła aż do wypuszczenia w 1917 roku. Postanowiła dać trochę miesięcy samej sobie i na odbudowanie relacji z synem. Wkrótce wróciła do aresztu w wyniku represji Hetmana Pawło Skoropadskiego.
Olga mocno udzielała się w Anarchistycznym Czerwonym Krzyżu, który uformował się na zgliszczach Politycznego Czerwonego Krzyża w latach 1905-1907, kiedy to odkryto, że fundusze przeznaczone dla WSZYSTKICH więźniów trafiały tylko do wybranych jednostek. Pomagała wielu bolszewikom, którzy w przyszłości stali się jej oprawcami i sami ją więzili.
W Czerwcu 1920 roku została wybrana do sekretariatu Nabatu (Konfederacji Organizacji Anarchistycznych) i otrzymała 5 milionów rubli od Machnowców na ponowną organizację Anarchistycznego Czarnego Krzyża w Ukrainie. ACK przyczyniało się do samoobrony i organizowało pomoc medyczną jako wsparcie osadzonych.
Aresztowana podczas nalotu Czeka na Księgarnię Bractwo w Charkowie. Ośrodki Czarnego Krzyża były celem nalotów na terenie całego kraju, zostały zniszczone. Sztab Machnowców i ośrodki wydawnictwa Głos Pracy także zostały zlikwidowane.
13 Lutego 1921 roku dołączyła do Fani i Arona Baronów, Davida Kogana, Marka Mrachny, Aleksieja Ołonieckiego i Aleksandra Gujewskiego, aby nieść trumnę Kropotkina.
W 1922, wraz z Anną Stepanową, swoją towarzyszką z Czarnego Krzyża, zostały deportowane na wygnanie do Wołogdy i zwolnione w 1924 roku, skąd przeniosły się do Kijowa. Olga i Anna podróżowały i mieszkały razem aż do śmierci Anny w 1925 roku.
Olga znów przeniosła się do Odessy w 1927 roku, gdzie wspomagała międzynarodową kampanię uwolnienia Sacca i Vanzettiego. W raz z innymi została za to znów represjonowana i doświadczyła nalotów Czeka. Wielu jej towarzyszy współorganizatorów było aresztowanych.
Podczas tego okresu, Olga nieustannie zajmowała się szmuglowaniem myśli anarchistycznej. Listy i literatura przemieszczały się nielegalnymi korytarzami od Ukrainy, przez Moskwę, Leningrad, Kursk, region Nadwołżański i wiele więcej. Była to jedna z dróg ratunku anarchizmu pod bolszewickimi represjami.
W 1929 roku została aresztowana za pomoc w organizowaniu się robotników linii kolejowych.
Po wypuszczeniu 2 lata później przeniosła się do Moskwy.
Ponownie aresztowana 8 Lutego 1938. Zarzutem były „działania antysowieckie”.
Skazana i rozstrzelana następnego dnia.
Ten opis to tylko streszczenie życia tej buntowniczej i pełnej oddania kobiety.
Jej życie, twórczość, oraz wydarzenia w których partycypowała są o wiele bardziej wartościowe i chciałoby się, aby łatwiejszym było ujęcie tego wszystkiego w tak krótkim tekście.